'n echte betonnen afrit en een mooie muur

intussen, we zijn toch in een jaartje hard gegaan, ligt deze perfecte afrit er (helling 11%) en is de betonnen wand bekleed met gemetselde natuurstenen blokken.

we hebben daar een feestelijke boom geplant, en zitten daar heerlijk in de schaduw van de vijgenboom te kletsen en genieten van het uitzicht.

en de volgende plannen zijn al aangezwengeld, want binnenkort hebben we onze eigen wateraansluiting (hoeven we niet meer te emmeren), en gaan we ons orienteren op een permanente bouw.

nadrukkelijk geen luxe optrek, geen fratsen, gewoon een eenvoudig weekendhuisje, met wel alle faciliteiten zoals slaapgelegenheid, een lekkere zitkamer, een keuken annex eethoek, en toilet en douche plus wat opslag en een was/droog/vries hoek.

low budget, weer veel zelf doen graag, want dat vind ik nou eenmaal veel leuker dan stil liggen bakken in de zon op het strand.

en tussendoor geniet ik uiteraard ook van allerlei, zoals een beetje zeilen met mijn snelle zeilbootje of met het motorzeilsloepje. 

onze rivier, de Cetina, op vijf minuten rijden

hier spiegelend stil, maar ietsje hogerop, voorbij de watervallen, ruig genoeg voor rafters en kanofreaks.

van de monding in Omis, varen motorsloepen af en aan, geladen met "luie" toeristen, die een uurtje door de canyon stroomopwaarts toeren om te worden afgezet bij een van de schitterende restaurantterrassen.

een oud watermolencomplex, met talloze mooie oude gebouwen, een grote forellenvijver en een enorm terras onder de bomen aan de rivier.

je kunt daar overigen prima eten. 

onze kust, op tien minuten rijden.

als we eens geen zin hebben om in ons dalletje te blijven, rijden we ons dalletje uit, dalen het bergweggetje af, en komen tien minuten later bij Omis een andere wereld binnen.

rechts ligt Omis, met een ongekend groot zandstrand, op de achtergrond nog een deel van het kustgebergte.

en als je de foto vergroot door er op te klikken zie je in de verte dat strand, met palmen en dennen.

Omis is een leuk klein plaatsje, tegen de berg aan gebouwd, leuk om te zien, makkelijk voor boodschappen, maar helaas doorsneden door de kustweg naar Dubrovnic, en met een prachtig iepenlaantje vol met terrasjes hartstikke "frans" , maar tussen rood en rood licht steeds een gifgroen dampende rij auto's. 

de berg van 11.34 uur.

s'avonds roze, 's nachts bleek sterren- en maanlicht, en 's ochtends als de zon al wat is geklommen links achter ons, een steeds veranderend wolkenpetje.

verderop in de dag verdwijnt dat petje doordat de zon niet alleen ons verwarmt maar ook de waterdamp in de wolken oplost.

maar dan hebben wij allang onze koffie op, smakelijk laat ontbeten, en zijn we wel weer iets aan het doen of genieten.

want onze wereld hier is groots. 

duizend vergezichten

ons uitzicht, daar doen we het voor, daar cdeden we het voor, en daar blijven we het voor doen.

want elk moment van de dag is er een ander plaatje, en dit hiernaast is nadat de zon linksachter is ondergegaan, en een roze-paars pallet de hemel en de bergen kleurt.

en terwijl we hier naar kijken klinken om ons heen honderden krekels, zitten links en rechts uiltjes tegen elkaar te "tjoeken" en fladderen vleermuizen rond op zoek naar hun "mac muggets". 

het prille begin van lang genieten

al het groffe werk is gedaan, de caravan staat, de luifel is uitgezet, en we nemen het ervan.

intussen zijn we al weer een sprong verder, maar da's de pest van weblogs, je begint bij het nieuwste stukje, en dwarrelt dan kijkend en lezend achteruit in de tijd.

achter ons een grote kersenboom, links van ons de vijgenbomen, en voor ons de laurierbomen.

primitief, OK, eenvoudig, OK,
maar LEKKER ZO. 

niet alleen veel handwerk, ook machinepower

nadat we, zie verderop in dit weblog, alles hadden ontdaan van alle woekeringen, kwam dit graafmachientje, en woelde alles een meter diep om, trok alle wortels eruit, egaliseerde de boel en trok een bedje grint op zijn plek.

want het is enorm vruchtbare grond, rode fijne klei met in ons akkertje weinig steen, maar als het 's nachts koeler is geweest, is de rulle klei in de morgen nat en kleverig, en na een regenbuitje nog erger.

dus hebben we ons hoekje waar de caravan staat voorzien van grint.

de rest van de grond wordt schoon gehouden, want daar kan onze vriend anjelco zijn groenten zetten, waar wij dan als echte landjonkers ons deeltje van nemen.

afgelopen najaar aten we dan ook iedere dag meloen, en zelfs een kolossale watermeloen, die smaakte zoals ik hem hier nog nooit had geproefd. 

een bijzondere mens, onze buurman mate

wat Mate, onze buurman, bijzonder maakt is om te beginnen dat het een toffe vent is.
woont ietsje verderop met zijn hondje en kippetjes, heeft het goed naar zijn zin, en vooral, hij rijdt heel trots in een mercedes.
maar het echt bijzonder is dat ie leeft.

want mate kan je vertellen hoe een ontploffende duitse steelgranaat er vanaf een halve meter uitziet.

hij heeft, net als ik vroeger, gespeeld met gevonden oorlogstuig, maar hij had pech, en de erfenis van oom Adolf explodeerde in zijn handen.

gevolg, een halve arm en een hand kwijt, een deel van zijn resterende hand aan barrels, z'n kruis ontmanteld, zijn gezicht beschadigd, blind aan een oog en overal littekens.

maar dat heeft hem niet weerhouden om zijn leven intens te leven, vroeger niet en nu niet, en hij doet werkelijk alles met die anderhalve arm.
zijn akker, een niveau boven het onze, staat er prima bij, en ook bij hem thuis heeft ie het allemaal verrekte goed voor elkaar.

en op deze blije foto staat ie IN onze vijgenboom, waar de wingerd metersdik doorheen gegroeid was en kan alles wat ik met twee handen en twee benen doe.

ze werken hard, maar eten je straatarm

zo is het dus, na afloop van een dag keihard beulen met z'n allen.
iedereen helpt iedereen, maar het is goede gewoonte dat je na afloop een stevige boerenmaaltijd regelt.

kost je met zo'n ploeg dan minstens een heel schaapje, een kruiwagen sla en een bakkerskar met brood, en bovendien een paar kratjes bier.

en na afloop wordt er dan, als alles een beetje is gezakt, na het ondergaan van de zon, nog lekker nagezeten, gepraat en vooral gezongen.

meestal weemoedige of romantische liedjes, klappa genoemd, die gaan over verloren liefdes, vissers en de zee.
want vergeet niet dat we hier wel in de bergen zitten, maar ook amper tien minuten rijden van de zee. 

de fik erin

alle snoeiwerk gaat op stapels, en vervolgens word het in de hens gezet.

hier hoef je geen vergunning aan te vragen om iets af te fakkelen, het is puur natuur, en de as gaat weer de grond in.

wel wordt van tevoren goed gekeken of de omgeving niet te droog is, of er niet teveel (of te weinig) wind staat en ze maken niet een hele grote stapel, maar op diverse plekken kleinere bergen.

in de zomer laat je dit hier wel uit je hoofd, dan is alles gortdroog en je zou de eerste niet zijn die van een klein fikkie met straffe wind weer eens een lelijke bosbrand maakte.

elk jaar zie ik hier wel weer een stuk bergrug verradelijk afbranden, een lullige sigarettenpeuk is al genoeg, en voor je het weet gaan er weer hectaren verloren, ondanks inzet van helicopters en blusvliegtuigen.

en dan kijk je jarenlang tegen verschroeide vlaktes waar alle middelhoge boompjes en struiken van zijn verdwenen.
niet bij ons dus, dat laat je wel uit je hollandse hersens.

dat door onze vreugdevuren die oude kersenboom voor de helft werd uitgerookt kwam goed uit, want die vonden ze toch al rijp voor kachelhout omdat ie amper nog kersen gaf. 

waar is die verrekte ooievaar nou

natuurlijk is dit geen ooievaarsnest maar een bos ellende op weg naar de brandstapels.

want anders dan ik weten deze mannen dat die wingerd GIFTIG is en vervelende reakties geeft.

dus porren ze het handig bij elkaar met gevorkte takken en een hooivork en tillen het zo naar de stapel waar een poosje later de fik in gaat. 

blaren, krassen en een kapot scheenbeen

zeker, ik ben gek op natuur.
maar dit was wel erg veel natuur, en hoewel ik gewaarschuwd was, die wingerd geeft dus echt een allergische reaktie !!!

bovendien zaten mijn handen, ONDANKS werkhandschoenen, onder de doorns, had ik overal krassen en sloeg ik mijn scheenbeen open met een kapmes, wat een flinke ontsteking werd waar ik nog twee weken plezier van had.

op de eerste hulp wilden ze me graag nog een keertje terug zien, maar met een tetanusprik in mijn bil en een deskundige diagnose had ik wel weer genoeg ziekenhuis gezien deze vakantie.